Κυριακή στο βουνό

Με την οικογένειά μου πήγα να πετάξω με το αλεξίπτωτό μου

 στον Βούζαρη στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης! 

Θα έβρεχε... 

το απόγευμα και γιαυτό μάλλον δεν ήταν κανείς εκεί!

Είπα μιας και ο καιρός ακόμα το επέτρεπε 

να κάνω μια "τσουλιθρίτσα" και να πάμε μετά όλοι μαζί σε ψαροταβέρνα. 

Τότε έζησα για ακόμα μία φορά το παράδοξο που οι περισσότεροι του αθλήματος το ξέρουν! 

...

Προσπαθούσα να κερδίσω με πολύ κόπο λίγο ύψος και δεν τα κατάφερνα καλά. Ζοριζόμουν. Όταν τα κατάφερα και έφτασα στα 1600μ (πολύ ψηλά για να πας και ψαροταβέρνα μετά) προσπαθούσα να χάσω ύψος και πάλι δεν τα κατάφερνα! 

Σήκωνε παντού και με δίπλωμα των ακροπτερυγίων. 

Ούτως ή άλλως (η ψαροταβέρνα που λέγαμε) έπρεπε να προσγειωθώ διότι από τα δυτικά ερχόταν διάσπαρτες καταιγίδες προς την περιοχή μου! 

(Γιαυτό άλλωστε σήκωνε και με μεγάλα αυτιά) 

(Εδώ 

φαίνεται και το γράφημα με την τρισδιάστατη απεικόνιση της πτήσης αυτής αλλά μετά τη λεπτομερή αυτή περιγραφή ίσος να είναι περιττή η προσθήκη του...)

Μπράβο μπαμπά...τό 'χεις! 

Οι καταιγίδες από δυσμάς

Βόρεια: το στενό πλην δυνατό θερμικό! 

Η καλοκαιρία στα ανατολικά...

Ακόμα έτσι το μαζεύει ο μπαμπάς...